Pierwsze zawody o Brązowy Kask rozegrano w 1976 roku w Łodzi. Wówczas najlepszy okazał się zawodnik Kolejarza Opole, Alfred Siekierka. Przez osiem kolejnych lat (z wyłączeniem roku 1982, kiedy to ze względów oszczędnościowych zdecydowano się nie organizować turnieju) zawody toczyły się w systemie „tradycyjnej” szesnastki. Pierwszą reformę przeprowadzono w 1985 roku, kiedy podjęto decyzję o dwóch finałach, których punkty sumowano. Taka forma rozgrywek nie została jednak dobrze przyjęta. Po zaledwie siedmiu latach powrócono do finałów jednodniowych. Od 1992 roku nieprzerwanie aż po dziś dzień o zwycięstwie w Brązowym Kasku decyduje jeden turniej.
W 1997 roku w Pile zwyciężył młody, zaledwie siedemnastoletni zawodnik gospodarzy, Rafał Okoniewski, który w pokonanym polu pozostawił Tomasza Cieślewicza i Mariusza Frankowa. Zwycięstwo „na własnych śmieciach” rozpoczęło hegemonię „Okonia” w rozgrywkach o Brązowy Kask. Zawodnik ten zwyciężał rok później w Ostrowie Wielkopolskim i Toruniu. Okoniewski odszedł niepokonany, bowiem na kolejny triumf w tych zawodach nie pozwoliła mu granica wiekowa (w zawodach o Brązowy Kask mogą brać udział zawodnicy do dziewiętnastego roku życia).
Przed rokiem głównym faworytem do zwycięstwa na gdańskim torze był zawodnik Atlasu Wrocław, Maciej Janowski. Młodzieżowiec z Wrocławia notował niezwykle udany sezon, bowiem wygrywał w Srebrnym Kasku, Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostwach Polski i Indywidualnych Mistrzostwach Ligi Juniorów. Po niezwykle emocjonującym turnieju ostatecznie Janowski musiał uznać wyższość Artura Mroczki z GTŻ Grudziądz. Jednak zawodnik z Grudziądza nie będzie miał okazji obronić trofeum, bowiem podobnie jak w przypadku Okoniewskiego, skończył 19 lat i tym samym nie może już startować w Brązowym Kasku.
